Rundturen held fram

Foerste natta i Palermo hadde eg tinga rom paa eit motel. Det viste seg aa vere lengre vekke fraa togstasjonen enn eg hadde rekna med, men etter aa ha leita meg fram ei sund kunne eg endeleg dumpe fraa meg bagasjen min paa golvet i Motel Regina sin resepsjon. Den hyggelege mannen som jobba der ga meg eit bykart og viste meg kvar den naeraste minibanken og daglegvarebutikken var. Begge deler var feil. I kvelden sitt mulm og moerkre vepna eg meg med mine vanlege FAQ og fann minibanken. Paa veg mot der daglegvarebutikken liksom skulle vere, blei eg stoppa av ein ung inder: "Maybe I can talk to you two minutes one day?" Litt forfjamsa sa eg at det kunne han vel. Medan vi spaserte ned gata ilag fortalte han at han hadde budd nokre aar i USA, men flytta attende til familien sin i Palermo daa han mista jobben grunna daarlegare tider. Eg betrudde han at eg nett hadde kome til byen og var veldig paa jakt etter mat. No problem, onkelen hans hadde eit gatekjoeken rett nedi gata her. Sjoelvsagt hadde han det!

Den kvelden sat eg paa min lille balkong og aat deileg indisk mat medan eg spionerte paa livet i den lugubre bakgata nedanfor.

Dagen etter vakna eg med masse raude insektbitt over heile kroppen. Sengelopper! Foerste stopp den dagen (etter ein dobbel dusj) blei derfor aa finne eit vaskeri, og vaske alle kledene som ikkje hadde vore trygge i sekken den natta. Medan dette var i gang snubla eg over ein kjempestilig marknad der eg kjoepte meg epler og biscotti til lunsj. Eg fann og tilslutt ein internettkafe (resepsjonisten hadde markert feil paa kartet igjen), der eg er ganske sikker paa at eg fekk blondinerabatt. Palermo er som dei fleste byane i Soer-Italia, rotete og kaotisk med masse bygningar og fontener som vitnar om fordums storleik. Den flottaste var nok fontena paa Piazza Pretoria. Den kvelden skulle eg bu med nok ein sofasurfar som heitte Marta. Ho arrangerte picknick paa altanen sin den kvelden, saa eg fekk moete mange av venane hennar. Ingen av dei snakka noko saerleg engelsk, men med Marta som tolk gjekk det an aa kommunisere litt likevel. Einaste skaaret i gleda var at ho hadde in stor og uoppdragen hund som hoppa opp og beit folk i arma heile tida.

Dagen etter var eg tidleg oppe for aa ta toget til Messina. Denne gongen var det dagslys, og eg kunne verkeleg nyte det flotte landskapet paa Sicilia. Etter ein roleg dag i Messina tok eg fega over til Villa San Giovanni, heilt yst paa taaa :) av den italienske stoevelen. Her venta eg paa nattbussen til Bari. Eg kom i prat med ein eldre mann som venta paa same bussen. Han var den einaste oekologiske arkitekten i Italia, sa han. Sjoelvlaerd. Medan vi prata om danske straahus kom det to karar fra carabineriet (italiensk militaerpoliti) og ba om aa faa sjaa passet mitt. Etter aa ha bladd sakte gjennom det og studert kvar side, skreiv han ned all den personlege informasjonen min i ei lita notisbok, foer han ga passet til sin kollega som gjorde det same, medan den foerste karen snakka i mobilen sin. Daa eg spurte kva det gjalt, fekk eg beskjed om at det var ein heilt vanleg kontrol. Litt forseinka ba han om aa faa sjo legetimasjonen til arkitekten. Etter aa ha kasta eit lykgyldig blikk paa dette, ga han meg passet mitt og dei gjekk derifraa. "Det der var ingen vanleg kontroll", sa min nye ven arkitekten. Men eg hoeyrte ikkje noko meir og sat snart paa bussen austover mot Bari.

Nea polis ("Ny by" paa gresk)

Siste dagen min i Roma koste eg meg i ein kjempefin park som heitte Villa Borghese, foer eg tok ettermiddagstoget mot Napoli. Eg hadde litt sommerfuglar i magen, for alle eg hadde snakka med i Roma sa at Napoli var eit tjuvereir fult med veskenapparar og taskenspillarar.

Eg var framme i 21-tida om kvelden, og avtalen var aa ringe Maura, min sofasurfarvert den kvelden, og faa forklart vegen vidare. Skrekk og gru! Telefonnummeret fungerte ikkje, og stasjonen toemtes raskt for alle som ikkje budde der fast. Fortvilt proevde eg aa laste opp ei internettside med telefonnummeret paa den ubrukelege mobilen min som laaste seg heile tida. Etter aa ha maatta bruk utestemme og skubbing paa ein gamal tiggar med en fael verkebyll i andletet var eg klar for aa praie ein taxi og komme meg til eit hotell. Daa kom eg paa at eg hadde nummeret til Marta, som eg skulle bu med natta etter.

Og Marta kom, som ein reddande engel, og henta meg paa stasjonen. Ho losa meg gjennom smug og bakgater fulle med klesvask, altertavler og hoegroeysta italienarar til leiligheta ho delte med tre andre. Lat meg berre seie at norske studentar som faar over 6000kr i maanaden skulle hatt seg en tur og sett korleis andre studentar har det. Der moette eg Jan Paul og David, som var klar med soendagsmiddagen dei henta med mora til JP kvar helg. Det var litt vanskeleg aa settje seg ned med lommene fulle med oljepengar, men maten var god og selskapet uovertruffent.

Dagen etter tok eg den obligatoriske turen til Pompeii. Paa togturen dit kom eg i prat med ein kar som advarte meg mot det spanske kvarteret i Napoli. Berre mafia og lommetjuvar, sa han. Pompeii er diger, heldigvis faar ein utdelt kart og guidebok med billetten. Dei var diverre tom for engelske guideboeker, saa der fikk eg bruk for skuletysken min. Takk Karlsbakk!

Attende i Napoli moette eg Maura (som eg skulle ha budd med foerste natta). Ho jobba som laerar i barneskulen nettopp i det spanske kvarteret som eg hadde blitt advara mot. Eg er veldig gla for at ho viste meg rundt der. "Dei som bur her er ikkje onde", fortalte ho, "dei er kriminelle familiar med smaa barn". Fleire av ungane kom springande for aa helse paa laeraren sin. Etterpaa peika ho ut ein liten gut med ein fotball og soester og sa at dei var arvingane til byens mektigaste mafiafamilie. Sproett. Etterpaa gjekk vi til byens beste pizzeria, og ho tok meg med paa ei oeving med inprovisert teater, som var overraskande lite korny. Oevelsane dei gjorde skulle trene konsentrasjon og snartenktleik, og egna seg ypperleg som drikkeleikar, trur eg.

Siste dagen viste Marta meg "Eggefortet", eit fort der forteljingane seier det er gjoeymt eit egg ein plass. Hvis dette egget knuser, vil Napoli oeydeleggjast. Ikkje saa utrulig med Vesuv saa naer... Den kvelden moette eg Katarzyna, ein sofasurfar som hadde lova aa ta meg med til ein typisk napolitansk resturant. Ikkje uventa laag han i det spanske kvarteret. "Kelnerane" sprang rundt og skreik til kvarandre og han paa kjoekenet, skremte inn ein kar med gitar som spelte nokre strofer foer han stakk, ga oss noko anna enn det vi tinga (som vi aat, uten aa kny)og etter tredje gongen vi etterlyste vinen small det plutseleg rett ved oeyra mi. Kelneren hadde aapna flaska og gliste noegd meda dei andre gjestane flira. Matern var berre ok, men det var ei uforgloeymeleg oppleving, og utan tvil den mest utmattande middagen eg nokon gong har ete!

Etter litt styr med undergrunnsbanetog (i all verda det heiter paa norsk, da?) som ikkje kom (heilt normalt, forsikra Marta meg), var eg paa nattogget mot Palermo.

"Den Evige Stad"

Som nemnt foer (skriver med tastatur uten nordiske bokstaver), ser det ut som om baaten maa bli ei stund paa Sardinia. Vi to kan imidlertid reise rundt for det. Og nett det har vi blitt einige om aa gjere. Sidan vi no i nesten fire maanadar har budd i lomma til kvarandre, blei vi og einige om aa reise kvar for oss slik at vi har noko aa prate om resten av vinteren. Etter ein dag i lag i Roma tek Jared nattog mot Paris, medan eg omsider reiser soerover mot Napoli.

Turen til Cagliari gjekk denne gongen utan dei store hendingane, sidan vi tok buss i staden for aa haike. Fraa Cagliari til Civitavecchia tok vi ferge over natta. Det viste seg at dette var strekninga cruiseskip kjoeyrer foer dei skal doey. Skipet skilta med baade cafe, resturant, kino og butikk, men det einaste som var i drift var ein halvopen bar der dei selde kaffi.

Fraa Civitavecchia tok vi toget inn til Roma. Etter aa ha faatt tak i eit bykart sette vi kursen mot Colosseum, som var like kolosal som namnet seier. Naar vi naerma oss var det lett aa gjere om bylydane og bilduren til fjern applaus og jubel fraa det gamle cirkuset. Det var rett saa eg fekk frysningar nedover ryggen. Etter aa ha sett Palantinerhoegda og Forum spaserte vi til Trevifontena og heiv i ein peng. Saa aat vi ein elendig middag som maatte supplerast med ein god dessert foer Jared saa vidt rakk toget sitt. Saa var eg paa eiga hand.

Eg hadde paa foerehand avtala med eit sofasurferpar (sjaa couchsurfing.com for meir info) aa bu med dei den natta. Etter aa ha tatt eit lokaltog kom Irene og plukka meg opp paa stesjonen. Heime hadde Claudio laga pasta carbonara, og vi diskuterte mytane om vikinar med horn og romerar med vomatorium. Den natta sov eg paa ein sofa med ein katt til aa varme foetene mine. Neste morgon tok dei meg med paa cafe og spanderte kaffi og kake til frukost (urk), foer eg tok toget attende til Roma.

Dag to i Roma gjekk med til aa sjaa Vatikanstaten. Eg blei halvvegs lurt med paa ein dyr men veldig bra guida tur, og fekk sjaa baade museet og Det Sikstinske Kapellet, som var kjempeflott. Den kvelden saag eg Mozart sin"Tryllefloeyten". Sjoelvom alt foregikk paa fransk og tysk (teksta paa italiensk!) var det ei kjempeflott oppleving. Silvia, ein sofasurfer som hadde skaffa meg billetten gjennom jobben sin, moette meg etterpaa. Vi gjekk ut og tok oss ei oel foer ho soerga for at eg kom meg paa rett buss attende til vandrarheimen min.

No set eg kursen mot Napoli og nye eventyr!

I fare for å gro fast?

Den utypiske vinden frå sør-aust har ikkje endra seg, og vi har så smått fosona oss med at vi blir i Italia ei stund. Folk har byrja å nikke til oss i gatene her i byen, og på kafeen vi gjestar oftast veit dei kva vi skal ha. Veret er langt betre enn det var ei stund, no har vi stort sett sol og gradestokken er av og til opp i mot 20 grader.

Sist helg var vi ein tur til Cagliari. Vi tok ferga over frå Carloforte til Portovesma på Sardinia, og var så heldige å få haik et stykke av vegen. Etter at mange hadde susa forbi oss med stivt blikk, var det til slutt ein gamal kar med tydeleg leddgikt i hendene som stoppa og plukka oss opp. Han snakka til vår store glede svært godt engelsk, og fortalte at han hadde gått på college i Vancouver på 50-talet. No var han 86 år, og hadde nett byrja å lære seg tjekkisk. Problemet var berre at han var svært tunghøyrd, men Jared klarte likevel å kommunisere godt med han, med hjelp av repetisjon og utestemme. Ved ein liten by omtrent halvvegs mellom Portovesma og Cagliari slapp han oss av midt på motorvegen etter å ha kjøyrt forbi avkjørselen sin. Så tok han ein kjekk u-sving, kjøyrte mot kjøyreretninga medan andre trafikantar fløyta og svinga unna, og smatt ned avkjøyrselen og ut av syne. Storaugde og med litt veike kne skunda vi oss av motorvegen og rusla til neste by der ein triveleg engelskmann viste oss vegen til togstasjonen.

Vel framme i Cagliari tok Jared meg med på kleshandel(!). I nye antrekk møtte vi Michelle, ein sofasurfer (for meir info sjå couchsurfing.com) som vi hadde avtalt å møte. Han tok oss med på ein triveleg pub og fortalte oss litt om Sardinias historie før han skunda seg videre til ein anna avtale. Vi fann ein spanande huleresturant der eg åt indrefilet av hest, før vi la i veg på ei ørlita pub-til-pub-runde. Då det blei leggetid var diverre vandrerheimen i byen stengd for natta, så Jared spanderte på strak arm firestjerners hotell på madammen (å nei, å nei). Det var heldigvis ikkje alt for dyrt. Det var fyrste gongen vi sov i ei seng som sto still sidan ein b&b på veg til Poole i juli.

Det er for gale at kameraet låg att i båten. Vi tek sjølvkritikk og lovar bot og betring.

Italia, Italia!

På vegen mot Sardinia blei vi igjen råka av usamarbeidsvillig vind, og etter ei skikkeleg ekkel byge med lyn og torden søkte vi tilflukt på Mallorka. I den lille, stygge og krampaktig turistorienterte byen Sta. Rapita låg vi ei natt i turen sin dyraste marina (46 euro!) før vi nærast blei jaga der i frå då dei venta ei gruppe tyskera i større båtar som dei kunne skvise enda meir pengar utav.

Vi kryssa trottig vidare i motvinden, gjennom enda ei tordenbyge, før vi fire dagar seinare endeleg såg italienske fyr i horisonten. Sidan vinden ikkje egna seg til å halde fram mot Sisilia, satte vi kursen mot Isola de San Piedro, ei lita øy på vestkysten av Sardinia. Her la vi til i Marina Sifredi i øya sin einaste by, Carloforte. Eigaren Guiseppe Sifredi, som er på vår alder, ga oss ein kjempedeal. For 10 euro om dagen har vi uavgrensa tilgang på straum, vatten, internett og toalettfasilitetar.

Så er det berre å vente på brukandes vind. Igjen. Guiseppe forsikrar oss om at vindretninga vi har no er utypisk, men ho har vart over ei veke, og vermeldingane lover inga betring. Vi smører oss med tålmod, og prøver å slå i hel tida så godt vi kan. Første kvelden gjekk vi på pizzeria. Eg hadde gledd meg lenge på ekte italiensk pizza, og italiensk meny var ingen hindring. Eg følte meg verdsvant og dristig da eg på måfå peikte på eit namn. Det var berre pizza, kor gale kan det bli? Frykteleg gale. På pizzaen min låg det masse ekle, små slimete ansjosar. Eg prøvde å ete rundt, men heile greia smakte harsk fisk og svineri. Dama som jobba der forsto problemet og ba meg velge ein ny pizza gratis, men eg hadde heilt mista lysta. Slukøyrd gjekk eg der ifrå, og ba om engelsk meny neste gong. Det lønte seg!

Tredje dagen leigde vi scooter og utforska øya. I løpet av ein dag hade vi vore overalt, og sett attraksjonane som var merkte på turistkartet, stort sett naturformasjonar og eit no tomt fuglefjell. Dagen etter besøkte vi eit observatorium som og var merka. Det fekk vi vite seinare hadde vore stengt i to år. Vi fann imidlertid ville granateple utanfor og åt oss mette på dei, så heilt bomtur var det ikkje! I ei saltvattensmyr utanfor byen såg vi flamingo. Vi er i ferd med å bli stamgjestar på ein av dei få kafeane som held ope i lavsesongen, og i går var vi innom byens lille bibliotek og lånte ein av dei åtte DVD'ane dei hadde der. Eg fann og ei bok på engelsk.

I dag fann Jared til si store glede laks i "fersk"varedisken på butikken. Litt for seint såg vi at han hadde reist like langt som oss for å kome hit. Jaja. Han har sikkert ikkje brukt like lang tid, så i dag blir det skikkelig norsk middag: fisk og poteter!

Tilbake til Spania

Vestavinden kom ikkje. Posten, der i mot, kom etter kvart, bortsett frå ein pakke. Dette var ei to meter lang skinne som skal monterast på masta for å få opp eit stormsegl. Etter å ha gått 4km til postkontoret i Gibraltar frå Spania, gjennom passkontroll kvar dag i over ei veke, ringte Jared avsendaren og fikk FedEx sitt pakkenummer. Det viste seg at pakken hadde vore i Gibraltar i over ei veke. Etter å ha snakka med ei veldig uhjelpsom dame i pakkeluka blei vi bedne om å gå til FedEx sitt kontor. (Alle dei andre pakkane var og sendt med FedEx, og hadde likevel dukka opp på postkontoret.)

På kontoret til FedEx, som var på loftet til ei lagerbygning bak flyplassen, sat ein kar som hadde prøvd å ringe oss om pakken, som vi måtte fortolle. Telefonen hadde sjølvsagt vore slått av for å spare batteri. Vi fekk eit ark med fyren, og blei henvist til tollavdelinga som var i ei brakkebygning bak lageret, og for å komme dit måtte vi traske gjennom ein byggeplass i full aktivitet. På tollkontoret traff vi Willy. Han gav oss eit nytt (totalt uforståeleg) ark som måtte fyllast ut med tallkodar verken han eller vi hadde tilgang på. Han tipsa oss om eit kontor i første etasjen der dei kanskje kunne hjelpe oss for ein billig penge. Javel. Vi ned trappene og fann ei dame som aller nådigst kunne hjelpe oss for 15 GBP. Kvar var båten? Den ligg for anker i Spania. Er ikkje båten i Gibraltar? Nei, men vi skal ikkje importere denne skinna til Gibraltar, vi tek ho med oss så snart vi reiser. Men båten ligg ikkje i Gibraltar no? Nei. Sukk. Gå opp i andre etasje og snakk med Willy. Og Willy kleier seg i hovudet og snakkar litt på spansk med ein kolega som trekk på akslene og stempler papiret vårt. Så var det gjort!

Med skinna om bord set vi endeleg kursen inn i Middelhavet. Vestavinden har enno ikkje lat høyre frå seg, så vi kryssar sakte austover eit par dagar, til vinden finn det for godt å døy. Deretter følgjer tre døgn på speilblangt hav. Vi les, søv og badar litt i solsteika. Vi ser havskallpaddar. Småfuglar på veg til Afrika for vinteren tek ei velfortjent pause i riggen. Vi får fisk for fyrste gong sidan den engelske kanalen. Vi anar ikkje kva det er, men han liknar ørlitegrann på makrell, så vi tek sjansen. Han smakar litt som makrell og, og ingen av oss blei sjuke, så eg døyper han "mekrall".

Endeleg blir det vind att, men framleis frå aust. Planen for neste stopp var Formenterra, ei lita øy sør for Ibiza, men etter åtte dagar og inga von om betre vind retter vi kursen meir nord over og ender opp i Moraira i staden. Denne kjempefine lille byen ligg litt nord for Benidorm på Spnia sin austkyst. Her har vi kosa oss med fjelltur, strandtur og god mat. Lageret er igjen fullt med hermetikk, og i morgon set vi kursen mot Sardinia. I austavinden.

Fleire fine bilete kan nytast på Eva si Facebook-side.

Gibraltar

Nokre dagar etter at vi hadde reist fra Tom i Casais gjekk vi tom for kart. Vi brukte derfor ein dag på å sigle mot land i von om å finne ein skipshandel. Hamneboka vår viste at der skulle vere ein slik i ein liten by som heite Villemora. Då vi kom fram viste ankerplassen seg å vere usikker, men vi tok sjansen. Kart må ein ha. Thalia blei bedt om å ligge fint på ankeret sitt medan vi låra jolla og rodde mot land.
Med ein gong såg vi at det hadde skjedd endringar siden hamneboka gjekk i trykken. Skipshandelen viste seg å ha flytta frå hamneområdet til eit kjøpesenter på andre sida av ein kanal som gjekk rimeleg langt inn. Så vi traska av garde i solsteika, med urolige blikk mot den duvande mastetoppen til Thalia langt der ute på andre sida av ein molo.
Omsider kom vi fram til senteret. Det første vi gjekk oss på var ein fotballpub, og senteret var fullt av bleikfeite, brautande britiske turistar. Herleg. Etter å ha spurt oss for fann vi til slutt skipshandelen. Han var stengt, det var nemleg søndag. Fail. Slukøyrde skunda vi oss tilbake til båten, som heldigvis låg der enno. Sjølvom vekedagane mistar meining for siglarbomsar som oss, så ser det ut som om resten av verda framleis nytter dei. Så da så!
Heldigvis hadde vi eit veldig udetaljert kart (Sør-England til Nord-Afrika) der dei viktigaste fyra var merkte, og hamneboka har lista profilane til alle fyra. Vi var derfor ikkje nødde til å sigle heilt i blinde, men var likevel letta då Europa Point var i sikte. Frå Fastlandseuropa sitt sørlegaste punkt kunne vi skimte Afrika under innseglinga til Gibraltar.
Vi visste ikkje heilt kva vi kunne vente oss av Gibraltar, eit lite stykke England på kysten av Spania. Eg hadde likevel ikkje trudd det skulle vere så Engelsk. Sjølvom det verker som om alle ”gib’ar” snakkar både engelsk og spansk, er det ikkje tvil om kva kultur som dominerar. Raude telefonbokser, english breakfast og fotball på storskjerm over alt. I tillegg til hooligans på ferie, held og Europas einaste ville apekattar til på Gibraltar. Trass i lite skilting og verdas dårlegaste turistkart gjekk vi opp til toppen av fljellet, The Rock, på leiting etter desse. (Apekattane altså.) Det var ein fin tur, men apekattar såg vi lite av. Apekattskit, derimot, var det mykje av.
Dagen etter fekk vi til vår store glede besøk av vår favorittdanske, Nicolai. Han skulle friere nokre dagar på Gibraltar før han flaug heim til ny jobb. I det vi tre spaserte rundt The Rock på leiting etter ei strand i sola, traff vi to trivelege britar som hadde sykla frå Nord-Spania.Det førte til både strandtur, middag og moro, og usømleg bruk av offentlege trimapparat. Keep calm and carry on. På baksida av Steinen, midt nede i mellom huse, der fann vi apekattane. Morosame figurar som ikkje var redde folk i det heile. Ei dame som forsiktig klappa ein på ryggen fekk seg ein smekk over handa!
Etter å ha vinka farvel til Nicolai og britane er det berre å vetne på post og vestavind.

Portugal, Porto og portvin!

I Porto hadde vi fine dagar! Første kvelden gjekk vi tradisjonen tru på leiting etter ein resturant for eit betre måltid. Etter å ha sett eit pussig skilt endte vi opp hos Senhor Abade (Herr Abbot). Her fekk vi turens til no beste mat. S. Abade betrudde oss tidleg at han ikkje var utdanna kokk, men han hadde på eiga hand studert og fordjupa seg i mellomaldersk matkultur. Han kunne garantere at det vi fekk servert med han ville vi ikkje finne nokon anna plass. Her er menyen: Jared- Svartgrilla torsk med ris, bønner og saus, krydderkake til dessert. Tom: Grilla svineribbe med bønner og brødbitar kokt i melk, skinkepudding til dessert. Eva: Villsvinribbe med ris, bønner og brekkbønner, eggerøre med mandlar til dessert. Og alt var overmåte godt! Til og med skinkepuddingen, som ikkje smakte skinke, men var som ein fast karamellpudding med brent sukkersaus, og eggerøra som minna meir om glasuren på luksuskake enn det eg er vand med å få i lag med røykelaks. I det vi gjekk spurte vi han om kva vi burde prøve av tradisjonell portugisisk mat. Han rista på hovudet og sa at den ikkje var verd å prøve. Merkeleg antireklame for eigen matkultur, tenkte eg.

Nokre dagar etter leigde vi syklar og tok turen opp elva til gamlebyen. Her er det alle dei gamle portvinhusa held til, og alle tilbaud omvisning og prøvesmaking for ein billeg penge. Det blei nokre slike. I tillegg til å lære mykje om portvin, kunne vi og konkludere med at dei fleste omvisarane hadde tøysete tendensar, uten at det gjorde dei mindre kunnskapsrike. Kanskje heller tvert i mot. Kvelden blei avslutta med nydeleg paella (som er spansk, så langt hadde vi ikkje motbevist S. Abade angående potugisisk mat), før vi sykla heimover. På vegen måtte vi ned ein bratt bakke med fine små resturantar streika bakbremsene mine. Eg hogg instiktiv til med frambremsene, resultatet blei at bakhjulet flau opp i lufta og reiv med seg en kelner. Han blei faktisk sur. Ærleg talt.

Neste stopp blei Casais. Tom har vore plaga med sporadisk sjøsjuke heile turen, men mellom Porto og Casais blei han skikkeleg dårleg. Vi mista alle tellinga over kor mange ganga han brølte fånyttes etter elgen, og da vi kom i hamn fortalte han at han rengte ei pause. Ei lang pause. Dermed tok Tom fatt på landstrykerlivet, med planar om å møte oss lenger aust ved eit seinere høve.

Men først måtte vi ha ein siste middag ilag. Vi fann ein liten resturant som tilbaud tradisjonell portugisisk mat. Eg var godt fornøgd med dei grilla sardinene mine, men Jared stirra vantru på sin såkalla portugisiske stuing. På ei seng av ris og gråkokt kål låg ein bit hardt og tørrt svinekjøt, forskjellige pølsebitar og noko som såg ut som ei hudfille. Denne la han resolutt på rusketalerkenen og dekka han til med ein serviett. Etter å ha prøvesmakt på pølesebitane kunne han fortelle at der ikkje var brukt noko krydder, fleskepøla smakte berre flesk og blodpølsa smakte berre blod. "Eg kan kanskje ete risen", sa han forsiktig. Etter kraftig oppmoding fra sine bordfeller gjekk han inn for å klage. Kokken tok det ille opp og sa bryskt at det ikke var noko feil på maten. Det kunne så vere, sa Jared, men eg likte han ikkje, og vil ikkje ete han. "And what the fuck is this?" Skinnfilla viste seg å vere ei kokt griseøyre. Takk for maten. Senhor Abade, du hadde heilt rett!

Sørover, sørover!

Vi fann oss fort til rette i La Coruna. Dansken var imidlertid sugen på å snakke morsmålet sitt, og gjekk på leiting etter landsmenn. Dette var uventa lett, sidan hamna hadde ein stor del skandinaviske båtar. Den kvelden hadde vi mannskapet til to danske båtar på besøk til middag, og det var reineste landturen på brygga. Begge båtane var på veg sørover med planar om å krysser Atlanteren til Karibien. Den eine var fire unge menn, den andre to tøysete karar som hadde solgt leiligheta si og kjøpt ein diger og flott seglbåt for å leve draumen. Det kom vel litt brått på oss alle då Nicolai fortalte at han hadde fått plass ombord, og at dei skulle reise neste morgon. Han hadde nemt før at han kanskje ville sjå seg om etter ein båt som skulle over havet når vi kom lengre sør, og når sjansen baud seg, så tok han den. God tur, Nicolai!

Vi andre blei liggande nåkre dagar og vente på betre vind. Tida nytta vi til å gjeste nåkre av attraksjonane i byen, "Herkules' tårn", det eldste fyrtårnet i Europa som framleis er i bruk, og den gamle festninga i hamna.

Til slutt var høva brukbare, og vi satte avgarde. Vinden var som vanleg varierande, stort sett motvind som vi måtte krysse i. Våre venar, delfinane, slo følge på vegen. Særleg er det flott om natta, når du berre høyrer eit pes i det dei kjem opp etter luft, for så å forsvinne i ei sky av moreld ned i djupet. Ei av nettene låg vi fo anker utanfor ein liten fiskelandsby som heitte Finisterra, "Verdas Ende". Hamneguiden vå kunne fortelje at dette var den antikke verda sin nordvestlegaste utpost. Det var fint å kunne sitte i sola og fundere på korleis det såg ut der då. Eit møtepunkt mellom spanske gallerar og greske eller romerske handelsmenn?

Den iberiske halvøya si vestlege kystlinje er og kjend for mykje tåke, noko som gjer at fyr og lykter kan vere vanskelege å få auge på. Vi kom oss imidlertid (med ørlite hjelp av motoren) i hamn i Leixoes, ein av hamnebyane til Porto i Portugal.

Biscaia: challenge accepted!

Vi forlot Falmouth i fint ver og med god vind. Første dagen gjekk utan store hendingar, det var likevel med litt sug i magen eg såg lysa frå Cornwall forsvinne under horisonten i skumringen. No kunne det gå over ei veke før vi såg land igjen.

Neste morgon sat dansken ved roret, og vi tre som låg under dekk vakna av rop om "delfin!" Vi skunda oss opp, og tett med båten svømte to store og ein liten delfin. Den lille spegla nøyaktig rørslene til mor si. Etter ei stund forsvann dei, men på ettermiddagen hadde vi pluttseleg omkring tjue delfinar som dansa og leika seg rundt båten i sola. Det var ei fantastisk oppleving, og eg trur det var fleire av oss som var litt blanke i augene medan vi gleda oss over selskapet.

Men det var ikkje berre idyll. Nokre dagar seinare bles det opp til stiv kuling eller liten storm, med bølger som var 7-8 meter. Til slutt var veret så gale at vi ikkje kunne sigle lenger, vi vart nødd til å legge bi og hive ut drivanker. I over eit døgn låg vi og rulla i bølgene. Både å lage varm mat og å sove var så godt som umulig. Neste morgon: Null vind, null bølger, strålande sol. Alle våte klede blei heve ut til tørk, og endeleg kunne vi få nokre timar på puta.

Det verkar som Biscaia meinte ho hadde herja nok med oss etter dette, og vi fekk fantastisk siglevind siste døgnet. Vi surfa av garde til lyden av gledesrop frå karane, når ei ekstra sterk bølge skubba oss av garde. Fruen tedde seg sjølvsagt roleg og verdig heile tida. Den kvelden hadde eg vakt og då det mørkna såg eg lys i horisonten. Ikkje navigasjonslysa til fiskebåtar eller frakteskip men kystfyr! Spania! Etter at eg gjekk av vakt kl 24. fekk eg nesten ikkje sove. Vi hadde vore uta i 8 dagar, eg var trøyt, mørbanka, svolten på mat som ikkje kom utav ei boks og akutt udusja.

Om morgonen når eg kom opp på dekk var vi så nære land at vi kunne sjå husa, men til min store frustrasjon hadde vinden døydd igjen. Vi knaska molefonkent gammal musli med langtidshaldbar melk til frukost, medan vi kunne lukte skogen på land. Det blei for mykje. På med motoren som vi ikkje hadde nytta ein einaste gang i Biscaia, og vi dura inn i La Corona. Her dusja vi som berre pokker, rusla gatelangs i fineveret og åt på ein dritdårleg og ein kjempefin resturant.

Kneika er passert. Vi er i Syden!

Koselege Cornwall

Ting gjeng sjølvsagt aldri etter planen. Første forsøket på å forlate Cherbourg måtte avbrytast etter at vind, tidevatten og bølger slett ikkje ville spele på lag. Det blei derfor nokre dagar til i Frankrike før vi våga oss utpå igjen. Denne gongen sikta vi på Cornwall, heilt sør-vest i Storbritania. Der er vi nemlig i ein betre posisjon når vi vil unngå Biscaiabukta på veg til Spania.

Turen over kanalen tok denne gongen fire dagar og tre netter. Veret var langt ifrå det beste. Karane var sjøsjuke og fruen sov omkring fire timar i løpet av overfarta. Dersom vi får liknande høve når vi set kursen sørover blir taktikken min å svime av av utmatting omkring dag fem, trur eg.

Det var derfor med stor glede vi kom fram til Cornwall, og etter nokre uhell fann vi til slutt byen vi leita etter, Falmouth. Den viste seg, noko overraskande, å vere eit populært turistmål i tillegg til eit vanleg utgangspunkt for siglarar på veg sørover. Vi er med andre ord i godt selskap. Karane nyttar trengselen til å tjene seg nokre grunkar som gatemusikantar, og treff rett som det er folk som er ute i same ærend. Då slår dei seg gjerne saman ein times tid, og søt musikk blir til.

Sjølv om vermeldingane framover ikkje er optimale når det gjeld vindretning, vil vi likevel gjere eit forsøk på å komme oss til Syden ein av dei næraste dagane. Å bli fanga nord for Biscaia i vinter er ikkje eit alternativ.

Fine dagar i Frankrike

Her i Frankrike har vi kosa oss mykje! Etter å ha slappa av i Cherbourg nokre dagar var vi klare for ein ekspedisjon, og valet fall på St. Vaast (uttalast Sankt Va), ein liten by aust for Cherbourg. Siglinga dit gjekk kjempefint, og vi var framme på ettermiddagen ein gong. Vi ankra opp i bukta utanfor byen siden hamna var stengt. På grunn av den store skilnaden mellom flo og fjøre er hamnene i mange av dei mindre byane bygde nesten som sluser. Etter at Thalia var ankra og i orden tok vi jolla og rodde til Tatihou, ei lita øy utanfor byen som blir landfast når det er fjøre. Her fann vi fleire festningsverk, sauar, måsar og ein diger idyllisk hage. På veg attende til Thalia kunne vi vasse langt utover grunna og plukke blåskjell. Om kvelden rodde vi inn til byen og åt middag.
Då vi skulle attende var det blitt mørkt, og sjølvom vi hadde tent ankerlanterne før vi forlot Thalia, kunne vi ikkje finne ho. Vi rodde rundt i bekmørkre i over ein time, samstundes som alle dei store fiskebåtane var på veg ut med floa. Vinden auka og straumen ville gjerne ha oss med til havs, så til slutt fann vi det tryggast å komme oss i land på Tatihou igjen, som i mellomtida hadde blitt ei øy. Her overnatta vi i eit delvis nedlagt drivhus fullt med kaktus. Det regna og var mørkt og kaldt, men vi trøysta oss med at vi i alle fall hadde fulle magar.

Neste morgon var det sjølvsagt latterleg enkelt å finne Thalia. Vi var ombor igjen litt før 6 om morgonen og sov nokre timar til tidevatnet snudde slik at vi fekk han med oss mot Cherbourg. Det var deileg å komme "heim" til varm dusj og trygg småbåthamn!

Ein gong Jared og Tom var ute og spela musikk i ein park, kom dei i kontakt med nokre franske trillingar som inviterte oss på fest. Saman med meg og vårt nye mannskapsmedlem Nikolai frå Danmark troppa vi opp utanfor den fire-etasjes bygården der dei budde. Dei kunne fortelje at dei hadde spandert hotellrom på mora si, og alle etasjane var fulle med festande ungdomar. Trass i at vi var omkring ti år eldre enn alle andre hadde vi ein utrukig artig kveld der vi lærte ufine franske gloser og den makabre drikkeleiken "le petit Gregory".

No sit vi Granges litt lengre inn i landet der mine foreldre har leigd eit sommarhus med basseng saman med familien Hanken. Her har vi blitt traktert med ekte norsk brennsnut (med fransk vri), og kaker i lange baner. I kveld blir vi kjørt attende til Cherbourg, og i morgon skal vi handle det vi treng av mat for å krysse Biscaiabukta. Bon voyage!

Goodbye England, bonjour Francè!

I skrivande stund sit eg på ein internet-cafè i Rue au Blè i Cherbourg. Turen over kanalen gjekk utan dramatikk, sjølvom vi endte opp med motorhavari og total vindstille midt i eit av dei mest rafikkerte havsterkka i verda. Vi kom roande inn i Cherbourg hamn tidleg på ettermiddagen etter to døger på sjøen. Reisa frå England til Frankriket tok oss også frå haust til sommar vêrmessig. Her kosar vi oss i 25+ og sol med små koselege kafear, resturantar og botiquear.

I går var eg og Siv ein dagstur til Bayeux og såg det omgjetne "veggteppet" som er eit 70 meter langt og nesten 1000 år gamalt broderi som fortel historia om då Vilhelm erobra England. I Bayeux har dei og ein kjempefin katedral som vi beundra.

No er motoren i orden og vi har bunkra vatten og handla proviant. Vi skal loffe langs den franske kysten til komande helg, då reiser Siv heim, og vi venter gjesting av familien som er i landet på ferie.

Sjå fleire bilete på Eva sin facebook-profil i albuma "England" og "Frankrike".

Wales og søt musikk!

Sist Jared var i Storbritania spela han inn fleire sjølvkomponerte songar ved eit studio i Wales. Sidan vi var i landet leigde vi ein bil og tok turen til Phill og Jane sitt studio i Llanfyllin. Der blei vi gjestfritt innkvartert i ein noko sleten mobile home. I denne traileren budde allereie wales' største edderkoppar, heldigvis gjorde min ridder i skinnande rustning, Tom (!) kort prosess ved hjelp av joggeskoen min.

Karane nytta kveldane til øving og dagane til innspeling, medan eg spaserte når veret var fint og sat inne og las når vere var dårleg. Sangane blir snart å finne på Jared si myspace-side: http://www.myspace.com/jaredmcclune

Turen sit høgdepunk for meg var då Jared bykste ut av bilen, greip ein halvvaksen fasan og sleit hovudet av han med berre nevane. Sidan eg har jobba litt i ein slakterbutikk fekk eg oppgåva å sløye (eller kva no det heiter når det gjeld fugl) og ribbe kreket, før det vart smugla over grensa til England for å ende opp i Tom sin fasanstuing. Nydeleg!

Ellers har materiala vi har venta på i vekesvis endeleg komme. Noko var sjølvsagt feil, men skipperen har bestemt at vi ikkje har tida å vente lenger. Vi klarer oss derfor med det vi har fått tildelt, og cockpitten er nesten ferdig. I dag var vi på bytur og henta segla våre med seglmakaren og mi studievenninDe Siv på Poole Station. Mannskapet er dermed komplett, og vi håper å kunne sette segl sydover om eit par dagar. Slik vermeldingane ser ut no, kan det hende vi set kursen rett mot Frankrike. Endeleg.

Siste nytt frå England er at vi har fått ein til amerikanar ombord. Kompisen vår, Tom, kom flygande i forrige vike. Etter å ha snakka seg forbi ei grinete grensevakt som ville deportere han til Frankrike fordi han ikkje trudde på historia om seglturen, traff han Jared i London. Dei fekk med seg ein Weezer-konsert dei hadde gledd seg til lenge, og sikkert mykje anna fanteri dei ikke har fortalt om. Fruen passa båt og kosa seg med å få litt fred frå mannfolk.

Etter at dei kom hit til Poole har dagane stort sett gått sin vante gang. Etter at eg endeleg får masa dei opp om morgonane arbeidast det gjevnt og trutt på båten. Om kvelden speler dei musikk til meg og øver til innspilling og studiotid når vi reiser på roadtrip til Wales i neste veke. Einaste skåret i gleda er at det har tatt utruleg lang tid å få tak i materiale for å få ferdig cockpiten.

Sist helg for vi ein tur inn til byen for rangel og anna moro. Vi endte opp på ein pub der vi til slutt var åleine med tre halvgamle rare waliserar. Då klokka bikka tolv om natta gjekk det pluttselig opp for oss at Jared hadde bursdag, og då vi endeleg gjekk der i frå kunne bartenderen (som var døv (!) opplyse om at vi hadde satt ny rekort når det gjalt åpningstid. I løpet av den ein time lange spaserturen attende til marinaen kom karane over ei statue av ein gammal helt, og som gamle speiderar var dei ikke heilt upåvirka. (Upåvirka var dei vel heller ikkje på andre måtar...)

Sundag tok vi veldig roleg. Utpå dagen tusla vi bort til marinen sin bar og tinga ein god middag med dessert, som bursdagsbarnet sine svigerforeldre spanderte. Takk for det!

Største høgdepunktet sidan sist er vel at vi har vore ute og sigla i den nye båten vår. Ein av dei tidlegare eigarane Richard B., var så snill å vere med oss ut ein tur, både for å vise oss båten og for å fungere som los i Poole sitt vanskelege hamneområde. Her er veldig grunnt med eit par utmudra kanalar. Sjølv om disse er godt merka er det kjekt å ha kjentmann med seg første turen, her er nemleg mykje trafikk både av andre fritidsbåtar og store rutebåtar til Kanaløyene og Frankrike.

Vi var veldig nøgde med båten som sigla godt og reagerte kjapt på roret. Det er stor forskjel på ein båt på 6 tonn og ein på 15! Skilnaden på bermudarigg og gaffelrigg er og lett å merke.

Ellers går dagane med til småforbedringar og ombygging. Jared har demontert cockpitten og planlegg fleire endringar. Små problem med å få tak i material har tvunge fram ei midlertidig pause i dette prosjektet. I mellomtida monterar han den nye gamle ankervinsjen vår som blei sendt i posten fra England til USA, frakta som handbagasje til Noreg, og så igjen draksa til England.

Eva malar taket i framrommet, og ergrar seg over dei som har vore der før og grisa utover. Å bruke tid å energi på å kante med tape verkar tåpeleg når nokon har slurvemala på augemål i årevis. Men det må til dersom eg skal få søve om natta. Medan malinga tørkar fjerner eg gammal maling frå dørken i ankerrommet. Her skal det lakkast slik at det er lettare å halde auge med terverket under. Når eg av og til dukker opp i ei luke med ulike dunstar omkring meg kallar Jared meg "Kjemiske Eva". Han skal vere forsiktig med å krenke den som bryggjer te til han.

Fleire bilete kan nytast på eva sin facebook profil i eit album som heiter England.

Den spede byrjinga

No har vi vore ein knapp veke i England og byrjer å komme i orden. Bilturen frå Gatwick til Poole gjekk fint. Vi stoppa litt over halvegs i ein ørliten by med det fengande namnet Sherfield English og overnatta på eit koseleg b&b. Etter ein masiv engelsk frukost var vi klare for å halde det gåande i timesvis.

Vi kom til Poole og fann utan store problem Salterns Yacht Marina der Thalia ligg. Yngste generasjonen av dei tidlegare eigarane Jonathan B. møtte oss der, og på trass av å ha ligge til sengs med lungebetendelse dagen før viste han oss fleire av båten sine finesser i berre t-skjorte medan det høljeregna og var ca +14.

Etterpå kjøyrde vi til The Dolphin kjøpesenter i sentrum og handla det mest naudsynte. Då vi kom attende haldt Jared fram med studiane av utstyret på dekk medan fruen skrubba kahytten frå dekk til tak, noko som kanskje sist blei gjort då båten var ny i 1935. Den natta sov vi som stein medan dei engelske bølgjene byssa oss.

Torsdag skulle vi eigentleg ut å prøvesigle med Michael B.,den eldre generasjonen av dei tidlegare eigarane. Det bles diverre kuling, og sidan hamna i Poole er veldig grunn utanom nokre få utmuddra kanalar, blei det til at vi utsette det foreløpig til måndag. Det blei difor ny biltur til sentrum der vi handla inn store mengder hermetikk. Denne skal systematisk prøvesmakast for å finne ut kva som dug som proviant. Vi spaserte og litt i byen, og Jared kjøpte seg ny gitar som testast med stor iver om kveldane til stor glede for resten av mannskapet.

I går måtte leigebilen leverast attende, og vi fekk testa Poole sitt busstilbod. I båten har Jared lempa ut ankerkjettingen som skal bytast ut, og byrja fjerning av gammal måling frammi. Både skrape og skumle kjemikalar nyttast. Folk har palmetre i hagane sine her, men det sør-engelske sommarveret vi gledde oss på let vente på seg. Vi har hatt ekte sunnmørssommar til no med mykje vind og skiftande ver, mest regn diverre. Etter ei spesielt fæl byge såg vi til vårt store vonbrot at det dryp inn fleire plassar. Heldigvis jobbar Jonathan B. som båtbyggjar på marinaen der vi ligg, så vi håper at Jared saman med han skal få båten potte tett før vi reiser.

Den kvelden kosa vi oss med en betre middag og dertil egna tilbehør på marinaens bar, og feira med dette at vi har vore for rette ektefolk å rekne i fem år.

Fleire bilete kan nytas på Eva sin facebookprofil i ei album som foreløpig heiter "England".

Oppdatering

Lang tid har gått og mykje har hendt sidan siste innlegg, så no er det på høg tid med ei oppdatering.

Etter å ha budd i båten vår i vinter, og sigla med han når sjansane baud seg, kom vi til slutt til at han diverre ikkje var båten for oss. Det vart rett og slett litt mykje å handsame for kun oss to. Han blei difor seld i mars til en pensjonert fiskar frå Os, som vi voner får mykje glede av han.

Sjølve stod vi brått utan båt. Jared tråla verdsveven etter gode kandidatar, og det blei tideleg klart at vi måtte utanlands for å finne noko vi likte. Vi var nær med å kjøpe ein canadiskregistrert båt som låg i Sverige, men grunna firkanta reglar og lite hjelpsame funksjonærar på vår side av grensa, fall den planen i fisk.

Dermed fall valet på ein fin liten engelsk cutter. Vi hadde ein kjempefin tur til Sør-England i april og såg på fleire kandidatar. Vinnaren blei ein Harrison Butler på 26 fot. Jareden fall for dei fine linjene og sigleeigenskapane, eg fall for interiøret som minna om ein herres røkeværelse. Etter visninga inviterte dei dåverande eigarane oss på lunsj på den lokale puben, der vi inngejekk ein "gentleman's agreement" om kjøp. Sidan dette har vi ordna med meir papirarbeid enn då eg skulle importere ein ektemann, men no skal det meste vere i orden.

I morgon flyg vi til London, og tek dermed første steget på ei reise som skal vare eit år. Første stopp er Poole, for å gjere nokre små endringar på båten, før vi byrjer med øvingssigling. Når vi er blitt dus med Thalia, sett vi kursen sørover mot Middelhavet.

Vi voner mange vil gle seg over dei sporadiske livstegna her på bloggen vår, og på face.