Portugal, Porto og portvin!

I Porto hadde vi fine dagar! Første kvelden gjekk vi tradisjonen tru på leiting etter ein resturant for eit betre måltid. Etter å ha sett eit pussig skilt endte vi opp hos Senhor Abade (Herr Abbot). Her fekk vi turens til no beste mat. S. Abade betrudde oss tidleg at han ikkje var utdanna kokk, men han hadde på eiga hand studert og fordjupa seg i mellomaldersk matkultur. Han kunne garantere at det vi fekk servert med han ville vi ikkje finne nokon anna plass. Her er menyen: Jared- Svartgrilla torsk med ris, bønner og saus, krydderkake til dessert. Tom: Grilla svineribbe med bønner og brødbitar kokt i melk, skinkepudding til dessert. Eva: Villsvinribbe med ris, bønner og brekkbønner, eggerøre med mandlar til dessert. Og alt var overmåte godt! Til og med skinkepuddingen, som ikkje smakte skinke, men var som ein fast karamellpudding med brent sukkersaus, og eggerøra som minna meir om glasuren på luksuskake enn det eg er vand med å få i lag med røykelaks. I det vi gjekk spurte vi han om kva vi burde prøve av tradisjonell portugisisk mat. Han rista på hovudet og sa at den ikkje var verd å prøve. Merkeleg antireklame for eigen matkultur, tenkte eg.

Nokre dagar etter leigde vi syklar og tok turen opp elva til gamlebyen. Her er det alle dei gamle portvinhusa held til, og alle tilbaud omvisning og prøvesmaking for ein billeg penge. Det blei nokre slike. I tillegg til å lære mykje om portvin, kunne vi og konkludere med at dei fleste omvisarane hadde tøysete tendensar, uten at det gjorde dei mindre kunnskapsrike. Kanskje heller tvert i mot. Kvelden blei avslutta med nydeleg paella (som er spansk, så langt hadde vi ikkje motbevist S. Abade angående potugisisk mat), før vi sykla heimover. På vegen måtte vi ned ein bratt bakke med fine små resturantar streika bakbremsene mine. Eg hogg instiktiv til med frambremsene, resultatet blei at bakhjulet flau opp i lufta og reiv med seg en kelner. Han blei faktisk sur. Ærleg talt.

Neste stopp blei Casais. Tom har vore plaga med sporadisk sjøsjuke heile turen, men mellom Porto og Casais blei han skikkeleg dårleg. Vi mista alle tellinga over kor mange ganga han brølte fånyttes etter elgen, og da vi kom i hamn fortalte han at han rengte ei pause. Ei lang pause. Dermed tok Tom fatt på landstrykerlivet, med planar om å møte oss lenger aust ved eit seinere høve.

Men først måtte vi ha ein siste middag ilag. Vi fann ein liten resturant som tilbaud tradisjonell portugisisk mat. Eg var godt fornøgd med dei grilla sardinene mine, men Jared stirra vantru på sin såkalla portugisiske stuing. På ei seng av ris og gråkokt kål låg ein bit hardt og tørrt svinekjøt, forskjellige pølsebitar og noko som såg ut som ei hudfille. Denne la han resolutt på rusketalerkenen og dekka han til med ein serviett. Etter å ha prøvesmakt på pølesebitane kunne han fortelle at der ikkje var brukt noko krydder, fleskepøla smakte berre flesk og blodpølsa smakte berre blod. "Eg kan kanskje ete risen", sa han forsiktig. Etter kraftig oppmoding fra sine bordfeller gjekk han inn for å klage. Kokken tok det ille opp og sa bryskt at det ikke var noko feil på maten. Det kunne så vere, sa Jared, men eg likte han ikkje, og vil ikkje ete han. "And what the fuck is this?" Skinnfilla viste seg å vere ei kokt griseøyre. Takk for maten. Senhor Abade, du hadde heilt rett!

Sørover, sørover!

Vi fann oss fort til rette i La Coruna. Dansken var imidlertid sugen på å snakke morsmålet sitt, og gjekk på leiting etter landsmenn. Dette var uventa lett, sidan hamna hadde ein stor del skandinaviske båtar. Den kvelden hadde vi mannskapet til to danske båtar på besøk til middag, og det var reineste landturen på brygga. Begge båtane var på veg sørover med planar om å krysser Atlanteren til Karibien. Den eine var fire unge menn, den andre to tøysete karar som hadde solgt leiligheta si og kjøpt ein diger og flott seglbåt for å leve draumen. Det kom vel litt brått på oss alle då Nicolai fortalte at han hadde fått plass ombord, og at dei skulle reise neste morgon. Han hadde nemt før at han kanskje ville sjå seg om etter ein båt som skulle over havet når vi kom lengre sør, og når sjansen baud seg, så tok han den. God tur, Nicolai!

Vi andre blei liggande nåkre dagar og vente på betre vind. Tida nytta vi til å gjeste nåkre av attraksjonane i byen, "Herkules' tårn", det eldste fyrtårnet i Europa som framleis er i bruk, og den gamle festninga i hamna.

Til slutt var høva brukbare, og vi satte avgarde. Vinden var som vanleg varierande, stort sett motvind som vi måtte krysse i. Våre venar, delfinane, slo følge på vegen. Særleg er det flott om natta, når du berre høyrer eit pes i det dei kjem opp etter luft, for så å forsvinne i ei sky av moreld ned i djupet. Ei av nettene låg vi fo anker utanfor ein liten fiskelandsby som heitte Finisterra, "Verdas Ende". Hamneguiden vå kunne fortelje at dette var den antikke verda sin nordvestlegaste utpost. Det var fint å kunne sitte i sola og fundere på korleis det såg ut der då. Eit møtepunkt mellom spanske gallerar og greske eller romerske handelsmenn?

Den iberiske halvøya si vestlege kystlinje er og kjend for mykje tåke, noko som gjer at fyr og lykter kan vere vanskelege å få auge på. Vi kom oss imidlertid (med ørlite hjelp av motoren) i hamn i Leixoes, ein av hamnebyane til Porto i Portugal.