Vår i Italia

Etter veldig triveleg (og utvida) jul og nyttårsfeiring i USA, var vi attende i lille Carloforte. Det var eit koseleg gjensyn både med båten, byen, folk og kafear. Vi var no godt uti februar, og sjølvom nettene framleis var kalde, var dagane milde og vårlege.

Vi nytta fineveret til å gå turar i "fjellet", reparere småskadar på båten etter vinterveret og sitte i sola og drikke kaffi på dei små kafeane.

Før vi visste ordet av det var det blitt mars. Det som diverre ikkje hadde endra seg over vinteren var vindretninga. For oss som vil sørover er det framleis berre å vente.

Eit artig avbrudd var St.Patrick's Day. Vi kom til at Jared sannsynlegvis var det næraste som fantes ein ire her på øya, og med det fulgte det eit visst ansvar. På veg til Den Raude Baron, ein pub vi visste hadde godt utval på øl, traff vi hamnemesteren vår på kaikanten, og han baud på kråkebollar og sjampanje. Vi kunne ikkje la den sjansen gå frå oss! Med kvar si teskei skrapa vi rogn utav små svarte kråkebollar og skåla blidt. Kråkebollar er forresten ikkje noko å vere redd for, rogna smakar friskt og godt av sjømat. Vi haldt fram mot puben, og i respekt for St.Paddy starta vi kvelden med kvar si Guinness. I respekt for litt forskjellig anna prøvde vi nokre andre sortar og. Godt fornøgde spaserte vi heimover om kvelden, og der treff vi sanneleg på Hamnemester Guiseppi igjen. Denne gongen blir vi i invitert ombord på båten hans for den lokale drikken Mirtos, ein slags blåbærvin. "But only one glass", seier han, for han har drukke saman med ein kompis sidan vi gjekk. Famous first words. Etter i allefall fire glas utbryt han "We go to bar!" Og det er vi sjølvsagt med på. Carleoforte er ein liten by med det meste i gangavstand, men i det vi kjem til hamna sin parkeringsplass seier Guiseppi (Beppi): "We take car. Is good for police." Kva han meiner med det er uklart, men etter ein roleg biltur på 500 meter er vi framme. Det har no blitt søndag. Beppi virkar å vere ukjend med St.Patrick's-day, men no er det St.Guiseppi (St.Josef) sin dag, og det må sjølvsagt og feirast. St.Josefs dag er også farsdag i Italia, noko eg finn litt ironisk sidan det Josef er mest kjend for er jo det å IKKJE vere far. Etter to whiskey og eit knust glas er vi klare for heimvegen.

Siste nytt er at vinden er i ferd med å snu, og vi førebur oss for å setje kursen mot Tunisia i morgon. Hamneavgifta er betalt og Thalia er klar. Beppi har imidlertid bede på EI øl i kveld, som avskjed. Vi får sjå...

Advent-jul-nytt år

Sjølv om svigerfar berre fekk ein dags varsel om at vi var på veg stod det ikkje på gjestfridomen. Vi blei traktert til lunsj og middagar. Han og min svoger, Jared sin lillebror, har ein avtale om å møtast kvar tysdag for å klatre i ein innvendig klatrevegg i nærområdet. Her blei vi bede med, og han betala for å leige utstyret vi trengte. Det er kjekt å prøve, men litt demotiverande å sjå ein snart seksti år gamal mann klatre opp ein "ellevar" når ein sjølv skjelv i heile kroppen etter å ha baksa seg opp ein "sjuar". Trøysta blei å bli spandert på middag på "Bare Bones", ein resturant og mikrobryggeri som ein i slekta eig. Dei har verdas beste grillribbe, og ein tur dit byrjer å bli eit fast rituale når vi er i Amerika. Heldigvis!

Svigermor tok oss og ut for å ete saman med familien til Jared si tante. Vi endte opp på eit nusseleg lite te-hus, der vi åt ein nydeleg lunsj og hadde mykje moro av ei veldig søt og distre eldre servitrise.

Ein annan som var uforberedt på eit så snarleg gjensyn var vår tidlegare medsamansvorne seglar, Tom. Karane lot imidlertid ikkje høvet gå ifrå seg, og spelte med suksess på fleire opne scener på pubar og cafear i byen. Fruen var med som entusiastisk publikum og einmanns-film crew.

Julefeiringa var og triveleg, sjølvom julepresangane våre var sendt til Italia dagen før vi meldte fra om at vi kom. I tillegg til god mat og drikke spelte vi spel og hadde konkurransar, der eg vann ei diger kasse med "twizzler's" og Jared eit gavekort på ein sjømatresturant. Begge deler var svært velkomne.

Då svigermor ymta om at det hadde vore fint om vi kunne vere litt lenger, var vi ikkje vanskelege å be. Mørk, kald og fuktig båt i surt italiensk vinterver kunne ikkje konkurrere. Dermed hadde vi over ein månad til å nyte i godt selskap, før vi i slutten av februar var attende i Carloforte, Sardinia.

Sjå fleire bilete frå jul og nyttår i Eva sin album "USA" på facebook.