Kvelden før vi la av garde hadde Beppi to vener frå Cagliari på besøk. Då klokka var tolv den natta hadde dei to karane fiska nok fisk til ein liten midnattsmiddag til oss fire. Beppi kokte spagetti til og opna nokre flasker vin, og som den gentlemannen han er gav han den einaste dama i selskapet den siste skvetten med Mirto. Litt seinare enn planlagt neste føremiddag drakk vi den siste koppen italiensk kaffi, sa hadet til våre trivelege kafèvertar, og åt den siste italienske isen.
Overfarta gidd eg ikkje skrive noko særleg om, den gjekk som den brukar for oss, med skiftande/elendig/ikkje-eksisterande vind. Det som kan nemnast var at vi var så pass ute av trening at vi berre handla mat for dei tre dagane det var rimeleg å rekne med at turen skulle ta, så då vi endeleg tøffa inn i Monastir hamn etter sju dagar var vi rimeleg tomme. Sidan ingen i Italia kunne fylle på dei engelske gasstankane til kjøkkenet vårt har vi i tillegg ikkje hatt høve til å lage varm mat sidan vi gjekk tom for gass i februar. Kalde hermetiske bønner er ikkje så godt som folk skal ha det til. Einaste lyspunktet var at vi fekk eit gledeleg gjensyn med delfinane.
Så etter å ha segla langt, og lengre enn langt, austafor sol og vestafor måne, og sju hundre mil bak Babylons tårn (for å sitere eventyra), kom vi endeleg fram til Monastir i Tunisia ein regnfull torsdagskveld i slutten av mars. Ein triveleg kar tok i mot taua våre i hamna og sa på gebrokkent engelsk ”You are welcome!” Endeleg! Hamnemesteren sitt kontor var stengt, men vi blei vist til politistasjonen. Der satt det to bøse bebarta araberar, som nøye kikka gjennom passa våre, noterte all informasjon sirleg i fire forskjellige kladdebøker med bokbind av gamalt julepapir (ikkje noko datasystem der i garden!)medan dei såg strengt på oss. Papira til båten måtte og visast, og etter å ha gjort klart at Noreg er eit land i Europa, blei vi sendt vidare til tollvesenet i nabohuset.
Der avbraut vi ein forvirra eldre herre i å hjelpe eit barnebarn med leksene. Det viste seg å vere tollaren sjølv. Etter å ha spurt opp att politiet sine spørsmål fekk vi eit skjema der det skulle fyllast ut all elektronikk, alkohol og tobakk vi hadde med oss. Så skulle båten ransakast. Den gamle tollaren med tre politimenn på slep fulgte etter oss ned til Thalia. Dei blei litt lange i maska då dei såg den gamle vesle båten, men tollaren og ein politi klatra nedi saman med Jared. Etter å ha sett seg uinteressert rundt, utan å røyve noko, sa dei ”ok” og såg forventningsfullt på oss. Då det blei tydeleg at vi ikkje forstod kva dei ville sa tollaren skuffa: ”No thank you?” Etter litt forkava leiting fekk vi stukke til dei ein pakke italienske sigarilloar med vaniljesmak og Tom si flaske med portvin (Sorry, Tom!). Politiet sin edle representant bad verdig om ein nøytral plastpose å bere fangsten i, noko eg med utstudert nøytralt andlet fann fram til han. Så snart dei var ute av høyrevidde knakk mannskapet saman i vantru latter. Ikkje rart dei blei skuffa då dei såg båten, dei skjønte vel at det ikkje var mykje å hente der!
Framleis flirfulle fekk vi lånt nøkkelen til fasilitetane med ein triveleg nabo, og hadde ein av årets beste dusjar. Endeleg ein dusj med rikeleg med vasstrykk! Etterpå rusla vi forbi ein restaurant på bryggekanten, der ein blid kelner spurte ”Are you looking for me?” Over døra var der eit skilt med svensk, finsk og norsk flagg, teksten ”Välkomna” ved siden av det svenske flagget og ord som ikkje minner om noko språk eg nokon gong har hørt ved sidan av det norske. Vi tok likevel sjansen og bestilte ein fire-rettars tunisisk middag som smakte nydeleg, før vi utmatta kasta oss i køya.
* ”This Is Africa” frå filmen Blood Diamond (tilrådast!)
.jpg)
