Siste nytt frå England er at vi har fått ein til amerikanar ombord. Kompisen vår, Tom, kom flygande i forrige vike. Etter å ha snakka seg forbi ei grinete grensevakt som ville deportere han til Frankrike fordi han ikkje trudde på historia om seglturen, traff han Jared i London. Dei fekk med seg ein Weezer-konsert dei hadde gledd seg til lenge, og sikkert mykje anna fanteri dei ikke har fortalt om. Fruen passa båt og kosa seg med å få litt fred frå mannfolk.

Etter at dei kom hit til Poole har dagane stort sett gått sin vante gang. Etter at eg endeleg får masa dei opp om morgonane arbeidast det gjevnt og trutt på båten. Om kvelden speler dei musikk til meg og øver til innspilling og studiotid når vi reiser på roadtrip til Wales i neste veke. Einaste skåret i gleda er at det har tatt utruleg lang tid å få tak i materiale for å få ferdig cockpiten.

Sist helg for vi ein tur inn til byen for rangel og anna moro. Vi endte opp på ein pub der vi til slutt var åleine med tre halvgamle rare waliserar. Då klokka bikka tolv om natta gjekk det pluttselig opp for oss at Jared hadde bursdag, og då vi endeleg gjekk der i frå kunne bartenderen (som var døv (!) opplyse om at vi hadde satt ny rekort når det gjalt åpningstid. I løpet av den ein time lange spaserturen attende til marinaen kom karane over ei statue av ein gammal helt, og som gamle speiderar var dei ikke heilt upåvirka. (Upåvirka var dei vel heller ikkje på andre måtar...)

Sundag tok vi veldig roleg. Utpå dagen tusla vi bort til marinen sin bar og tinga ein god middag med dessert, som bursdagsbarnet sine svigerforeldre spanderte. Takk for det!