Gibraltar

Nokre dagar etter at vi hadde reist fra Tom i Casais gjekk vi tom for kart. Vi brukte derfor ein dag på å sigle mot land i von om å finne ein skipshandel. Hamneboka vår viste at der skulle vere ein slik i ein liten by som heite Villemora. Då vi kom fram viste ankerplassen seg å vere usikker, men vi tok sjansen. Kart må ein ha. Thalia blei bedt om å ligge fint på ankeret sitt medan vi låra jolla og rodde mot land.
Med ein gong såg vi at det hadde skjedd endringar siden hamneboka gjekk i trykken. Skipshandelen viste seg å ha flytta frå hamneområdet til eit kjøpesenter på andre sida av ein kanal som gjekk rimeleg langt inn. Så vi traska av garde i solsteika, med urolige blikk mot den duvande mastetoppen til Thalia langt der ute på andre sida av ein molo.
Omsider kom vi fram til senteret. Det første vi gjekk oss på var ein fotballpub, og senteret var fullt av bleikfeite, brautande britiske turistar. Herleg. Etter å ha spurt oss for fann vi til slutt skipshandelen. Han var stengt, det var nemleg søndag. Fail. Slukøyrde skunda vi oss tilbake til båten, som heldigvis låg der enno. Sjølvom vekedagane mistar meining for siglarbomsar som oss, så ser det ut som om resten av verda framleis nytter dei. Så da så!
Heldigvis hadde vi eit veldig udetaljert kart (Sør-England til Nord-Afrika) der dei viktigaste fyra var merkte, og hamneboka har lista profilane til alle fyra. Vi var derfor ikkje nødde til å sigle heilt i blinde, men var likevel letta då Europa Point var i sikte. Frå Fastlandseuropa sitt sørlegaste punkt kunne vi skimte Afrika under innseglinga til Gibraltar.
Vi visste ikkje heilt kva vi kunne vente oss av Gibraltar, eit lite stykke England på kysten av Spania. Eg hadde likevel ikkje trudd det skulle vere så Engelsk. Sjølvom det verker som om alle ”gib’ar” snakkar både engelsk og spansk, er det ikkje tvil om kva kultur som dominerar. Raude telefonbokser, english breakfast og fotball på storskjerm over alt. I tillegg til hooligans på ferie, held og Europas einaste ville apekattar til på Gibraltar. Trass i lite skilting og verdas dårlegaste turistkart gjekk vi opp til toppen av fljellet, The Rock, på leiting etter desse. (Apekattane altså.) Det var ein fin tur, men apekattar såg vi lite av. Apekattskit, derimot, var det mykje av.
Dagen etter fekk vi til vår store glede besøk av vår favorittdanske, Nicolai. Han skulle friere nokre dagar på Gibraltar før han flaug heim til ny jobb. I det vi tre spaserte rundt The Rock på leiting etter ei strand i sola, traff vi to trivelege britar som hadde sykla frå Nord-Spania.Det førte til både strandtur, middag og moro, og usømleg bruk av offentlege trimapparat. Keep calm and carry on. På baksida av Steinen, midt nede i mellom huse, der fann vi apekattane. Morosame figurar som ikkje var redde folk i det heile. Ei dame som forsiktig klappa ein på ryggen fekk seg ein smekk over handa!
Etter å ha vinka farvel til Nicolai og britane er det berre å vetne på post og vestavind.