Vi kryssar Atlantaren! (i fly...)

For dei som ikkje har vore i USA før, så kan eg avsløre at det er ei tildels omstendig affære. Seinast 72 timar før du kjem til landet må du fylle ut ein visumsøknad på internett, der du må krysse av ja eller nei på om du til dømes kjem til USA for å utføre terrorist-handlingar, eller om du hadde samkvem med nazistane under Andre Verdskrig. Heldigvis for meg var min ferdigbehandla på knappe 12 timar, sidan vi hadde kjøpt og betala billettane før vi kom på denne detaljen. Flyturen frå Roma til Washington gjekk greit, og vel framme skiljer vi lag for å gå gjennom kvar sin passkontroll, Jared som Statsborgar og eg som Skummel og Potensielt Farleg Utlending.

Eg viser passet mitt, poserer for det obligatoriske passbiletet og let grensevakta ta alle dei ti fingeravtrykka mine, som vanleg. Det som var uvanleg var at eg fekk beskjed om å gå innom "Kontor B" på veg gjennom bagasjekontrollen. Eg så gjorde, og endte opp i eit lite venterom i lag med fem-seks russiskutsjåande bestemødre. Bak ein skranke sat ein bøs ung mann i uniform. Etter å ha kvinna meg opp ei lita stund tusla eg meg fram til disken. Han tok passet mitt, visumet og tollpapira mine og bad meg setje meg og vente. Eg spurte kva det gjalt. Det visste han ikkje. Eg spurte kor lang tid det kom til å ta. Det visste han ikkje. "Men, officer, eg skal nå eit fly vidare til Philadelphia som lettar om 50 minutt." "Aller her skal nå eit fly." Slukøyrd gjekk eg og sat meg for å vente. Etter ei stund våga eg meg fram att og spurte om eg kunne få seie ifrå til mannen min, som sikkert lurte på kvar eg var blitt av. Eg fekk ikkje forlate rommet, men dersom eg hadde dekning på telefonen min måtte eg gjerne ringe.

Vi blei einige om at vi skulle møtast ved gaten som det neste flyet vårt skulle ta av frå. Med litt under ti minutt att blei eg endeleg kalla fram til skranken. Eg var då aleine i rommet, babushka'ane hadde i tur og orden blitt godkjende. "Det var noko problem med fingeravtrykka dine", kunne han meddele meg, og eg var fri til å gå. Eg bestemte meg for å droppe å sjekke inn bagasjen min, og heller håpe at dei som stod i gaten lot det gå for denne gang. Sidan eg hadde pakka for to vekers tur i Italia var det heller ikkje mykje eg hadde med meg.

I bagasjekontrollen peip det sjølvsagt. Eg fekk beskjed om å ta av meg skoa. Frustrert bøyde eg meg ned for å snøre ned dei store fjellskoa eg hadde på meg. Då eg røyste meg igjen sto der ei ny plageånd og spurte om dette var min sekk? Hadde eg noko flytande i den? Pokker! Sjølvsagt hadde eg det! Det var jo den sekken som eigentleg skulle sendast! Ja, innrømer eg, alle toalettsakene mine. I tur og orden plukker ho ut dei livsfarlege flaskene med sjampo og såpe. Då eg peiker ut at den eine flaska er renseveske til kontaktlinsene mine, legg ho til mi store overrasking den eine flaska attende i sekken min. Christmas spirit!

Dermed beinflyg eg gjennom Washington flyplass med open ryggsekk og lange skoreimer piskande alle vegar. "17.10-flyet til Philadelphia!" skrik eg til ein mann i refleksvest. "Gate 11B. Men flyet er kansellert grunna veret", svarer han. Å ja. Javel. Kremt. Då kan eg vel gå, då. Hm. Eg kasta eit blikk ut vindauget, og jo, eg kunne så vidt skimte eit par pistrete snøfiller som ertande dala ned i skjul.

Ved gate 11B fann eg att mannen min, som hadde fått vete at vi var ombooka til eit fly som letta neste morgon. Etter å ha samrådd med svigerfar tok vi undergrunnsbana så langt ho gjekk, der han henta oss med bil. På Jared sitt guterom velta eg over ende i senga, endeleg framme i "God's own country".