Arabarpause...

I Monastir fann vi det triveligaste seglarmiljøet på heile turen. Kvar søndag møtast dei og grillar i lag, og kvar torsdag et dei i lag på den samme resturanten. Området rundt marinaen er reint og ryddig med fine resturantar og cafear omkring. Skipshandlaren er halvt skots eg ein særskilt triveleg kar som både fiksa motoren vår og gir oss tips om korleis å takle lokalbefolkninga. Og det trengs.

Eg har før trudd på teorien at generalisering er feil, og at mykje kan oppklarast om ein reiser til heimlandet til kulturen og prøver å forstå dei. Difor var det med ope sinnelag og positiv innstilling eg kom til mitt første arabiske  land. Etter to veker konkluderar eg, etter fleire ubehagelege hendingar, at arabiske menn stort sett er respektlause klyser. Både Jared og eg blei etter kvar mektig lei av at eg ikkje kunne gå nokon plass aleine, og sjølv når vi var i lag øydela framferda til arabarane det som skulle vere trivelege ekskursjonar. Respektlause, masete og skamlause alle saman. Punktum.

Nok om det. Vi fikk etter kvart nok, og bestemte oss for å ta ei arabarpause, og segle til den italiense øya Pantelleria. Eg som sist synns det var litt mykje glaning frå italienske menn kunne ikkje vente med å komme attende til latinoloverane. Seglinga gjekk for ein gongs skuld heilt greit, og etter ganske nøyaktig 24 timar sigla vi inn i hamna i vesle Pantelleria by.

Berggrunnen på øya er kolsvart, knudrete vulkansk stein. Øya er dekt med sjarmerande, små, tradisjonelle hus bygga av denne steinen, vingardar og velstelte kjøkenhagar, delt inn med mil på mil med svarte steingardar. Veret er prima, og Jared har snorkla rundt båten og skrubba skrog. Vi kosar oss med italiensk gelatio, og reiser ikkje her i frå før vi må. Chao!