Ein kveld vi kom attende til båten vår sto der ein blid mann og venta på oss. Han synst at det var noko kjend med Thalia, og spurte om ho var designa av Harrison Butler?  Det viste seg at han har ein likeeins, berre litt større. Då dette blei klart bad han oss sporenstreks på lunsj.

Federico kom ein time seinare og henta oss i Fiat Pandaen sin. Denne var raud og ikkje turkis, men eg har uansett byrja å få litt sansen for desse små enkle bilane. Etter å ha plukka opp sonen hans, Argante 5 år, bar det opp humpete grusvegar til huset der dei budde. Federico er yrkesdykkar og reiser mykje med jobben. Han har ofte seks månader fri om gongen, og dei ti siste åra har han brukt fritida si på å sigle med dei tre borna sine og å jobbe på huset. Huset er stort og moderne, bygd i gamal pantellerisk stil og kjempeflott.

Då vi var framme fyrte Federico opp grillen medan Argante viste oss rundt på italiensk. Vi nikka og smilte til det han sa, men det var diverre ikkje mykje vi forstod. Det tok han med eit stort, om noko undrande, smil. Snart kunne vi nyte fersk og nygrilla lokal grov pølse med fersk brød og tomat, mozarella og basilikumsalat. Fruktsalat til dessert va heller ikkje feil. Etterpå viste vi og blei vist bilete av båtar og segling på internettet, før vi blei kjørt rundt på ei lita omvisning. Før vi tok avskjed blei vi bedne med på grilling i fjøra neste dag.

Utflukta va en kjempesuksess. Vi grilla kreps og kosa oss i lag med Federico og Argante, Argante si mor Rossana og Rossana si dotter Rakel. Rossana hadde med seg  digre sitronar frå bestemora sin hage. Sjølve fruktkjøtet var på storleik med ei plomme, men det kvite skalet var saftig og smaka som eple!  Vi åt og kosa oss og prata om krig og fred og politikk og sånn, og samanlikna respektive skuleverk. 

Dagen etter tok Rossana oss med for å bade i varme kjelder. Dette var dammar i vasskanten som blei fylde med sjøvatten når det var store bårer, for så å bli varma opp av vulkansk aktivitet. Vi plaska rundt i dammar frå lunkne til glovarme, før vi hoppa i havet då tålegrensa var nådd.

Nokre dagar seinare stod Federiko på kaia igjen. Han hadde med hjelp frå Jared kjøpt eit drivanker han var svært nøgd med, og no ville han be oss på heimelaga fiskecouscous heime med Rossana den kvelden. Vi var ikkje vanskelege å be.  Rossana hadde pussa opp bestefaren sit gamle båthus kjempefint  og budde der. Rakel sov og Argente tusla småtrøytt omkring. Rossana hadde ringt bestemora etter oppskrift og koka couscous på gamlemåten i timesvis. Fisken hadde Federico tatt med spyd då han dykka tidlegare om dagen. Alt smaka nydeleg, og vi delte musikk med kvarandre på you tube. Etter ein uvanleg triveleg lag, køyrde Federico oss attende til byen. Bortsett for at vi råka på kvar sine to glas med Laphroaig på vegen, gjekk det fint for seg.